Homilia przygotowana na tę Uroczystość w roku duszpasterskim: „Eucharystia daje życie”

Rok I (2019/2020)
Temat: Wielka tajemnica wiary
Motto biblijne: „[…] abyście uwierzyli w Tego, którego [Bóg] posłał” (J 6, 29)

Uczniowie Chrystusa, karmiąc się Jego Ciałem w Eucharystii, należą już do Ciała Chrystusa (KKK 1003)

Wyjaśnienie tekstów świętych przez pryzmat misterium Chrystusa

Prawda o  Synu Człowieczym jako pokarmie na życie wieczne, który przyjmujących Go włącza we wspólnotę (gr. koinōnia) Ciała i Krwi Chrystusa, znajduje się w centrum dzisiejszej liturgii słowa. Przedstawione syntetycznie w  pierwszym czytaniu, a  następnie przywołane w  mowie eucharystycznej dzieje wędrówki Izraela przez pustynię są świadectwem mądrości zbawczej 177 pedagogii, która doświadczając wiarę narodu, stopniowo przygotowuje go na przyjęcie największego daru Bożej miłości, jakim jest Ciało Syna Bożego, wydane za życie świata (por. J 6,51). Wszystkie starotestamentowe znaki stanowią jedynie figurę, zapowiedź Tego, który jest prawdziwym pokarmem z  nieba – Jezusa Chrystusa, czyli wcielone Słowo Ojca, nowego Mojżesza wyprowadzającego z  niewoli, wybawiającego od śmiertelnych niebezpieczeństw duszy i ciała, wreszcie skałę, z której Bóg wyprowadza wodę żywą, a więc Ducha Świętego. Gwarancją posiadania życia wiecznego jest trwanie (gr. menō) w Jezusie Chrystusie żyjącym przez Ojca (6,56-57). Zachowanie tej zbawiennej w skutkach relacji zapewnia udział wierzących w Krwi Chrystusa oraz Jego Ciele (1 Kor 10,16), dzięki czemu – jak wyjaśnia św. Paweł Apostoł – oni sami tworzą jedno Ciało (1 Kor 10,17), którym jest Kościół.

Synteza słowa Bożego zawartego w tekstach świętych w nauczaniu Ojców Kościoła

Biskup Mediolanu wskazywał na ogromną wartość przyjmowania Ciała i  Krwi Chrystusa: „Pokarm, który ty przyjmujesz, jest «chlebem żywym, który zstąpił z  nieba». Daje życie wieczne, a  każdy, kto go przyjmuje, «nie umrze na wieki». Jest to bowiem Ciało Chrystusa. Rozważ więc, co większą posiada godność: chleb aniołów czy Ciało Chrystusa, które przecież jest ciałem żywota. Manna pochodziła z nieba. Ciało jest ponad niebem. Ona należała do nieba, ono zaś jest ciałem Pana niebios. Manna podlegała zepsuciu, gdyby ją zachowano na następny dzień. Ono natomiast jest wolne od zepsucia, a każdy, kto je nabożnie spożyje, nie będzie mógł podlegać rozkładowi. Dla Żydów wypłynęła woda ze skały, a  dla ciebie z  Chrystusa wypłynęła krew. Woda zaspokoiła ich pragnienie tylko na jakiś czas. Ciebie krew obmyła na wieki” (Ambroży z  Mediolanu, O  tajemnicach 8, 47–48, tłum. L. Gładyszewski, ŹMT 31, s. 62–63).

Wprowadzenie w celebrowane misterium Chrystusa

Podczas ostatniej wieczerzy Jezus Chrystus ustanowił eucharystyczną Ofiarę Ciała i Krwi, aby w niej utrwalić Ofiarę Krzyża i Kościołowi powierzyć pamiątkę swej męki i  zmartwychwstania (KKK 1323). W  Eucharystii Bóg posila i  uświęca swoich wiernych, aby ludzi mieszkających na jednej ziemi oświecała jedna wiara i  łączyła jedna miłość. Przystępując do Uczty sakra- 178 mentalnej, zostajemy przeniknięci łaską Boga i stajemy się podobni do Chrystusa, naszego niebieskiego wzoru (druga prefacja o  Najświętszej Eucharystii). Uczniowie Chrystusa, karmiąc się Jego Ciałem w Eucharystii, należą już do Ciała Chrystusa (KKK 1003).

Kontynuacja obchodzonego w liturgii misterium Chrystusa w życiu człowieka

Egzegeza świętych tekstów podpowiada podstawowe zadanie chrześcijanina wynikające z  przeżycia misterium Chrystusa – zachowanie zbawiennej w skutkach relacji z Jezusem, która gwarantuje życie wieczne. Przez Eucharystię wznosimy się do wspólnoty z  Chrystusem i  ze sobą nawzajem (KKK 790). Człowiek wierzący ma świadomość niedomagań i zaniedbań co do przeżywania Mszy św. Ma świadomość swoich rozproszeń, które stale próbują odwodzić jego wzrok, myśli i serce od Tego, „który jest, który był, i który przychodzi” (Mszał, Obrzędy wstępne). Odciągany nieustannie od skupienia na duszy do spraw codzienności woła jakby na przekór, razem z całym zgromadzeniem, aby Jezus uczynił wszystkich wiecznym darem dla Ojca (III ME). Jest wdzięczny za realną obecność Chrystusa w Najświętszym Sakramencie, przed którym klęcząc, może oddawać Bogu w opiekę życie swoje i swoich bliźnich. Dzięki lekarstwu nieśmiertelności, bez którego nie ma w  sobie życia, uzyskuje nowe siły duchowe i przedsmak nadchodzącego królestwa, dlatego z  każdym dniem odkrywa coraz bardziej, że pięknem Bożego pokarmu jest siła jedności, która łączy nas z Ciałem Chrystusa i czyni nas Jego członkami (KKK 2837). Kierowany miłością, której doświadczył w Kościele, pragnie pokazać innym Chleb Życia, uczestnicząc jak najbardziej aktywnie w  procesji Bożego Ciała.